Beide zijden van het dal verlangen naar elkaar
Maar raken door de Douro meer gescheiden
Ze zien elkaar mooi bloeien, voeden daarmee ook hun lijden
Toch blijven ze een niet te scheiden paar

Onder rode daken bergt zij eikenhouten vaten
Decennia verstrijken om het vocht te laten rijpen
In zich: al wat generaties achterlaten
Uitgedrukt in smaken, slechts voor hem goed te begrijpen

En hij ontvangt zijn gasten in een smaakvol vat van kleuren
In parkjes en cafés, in musea en op straat
Verleidt hen in een taal die niemand spreekt, maar wel verstaat
Waar niets meer moet, maar alles kan gebeuren

In zijn straten laten ze de vrucht van Gaia smaken
Bij het walsen fluistert het boeket hem haar verhalen
Verguld rollen ze terug, over de prominente stalen
Luis Ponte I, brengen zijn pracht onder haar daken

Zo blijven ze gescheiden op de hoogte met elkaar
Terwijl ze naar de overoever staren
Zij houdt van hem, hij blijft intiem met haar
Toch wordt de afstand groter metterjaren

De elementen tornen hen, toch vinden zij elkaar
Tegenspoed kan diepe banden baren
Hoe dieper het dal, hoe hechter het paar
Hoe spaarzamer de taal, hoe rijker de gebaren